Знаменитые люди края
Збуржинский Антон Иванович
Антон Иванович Збуржинский родился 27 марта 1940 года в деревне Сидорково. Рос в многодетной семье. Отец Иван Станиславович и мать Мария Ивановна работали в колхозе. После получения образования младшие братья переехали на постоянное место жительства в г. Оршу, а Антон Иванович остался на малой родине – работал водителем в местном хозяйстве всю свою трудовую деятельность. А это более сорока лет.
Родные места Антон Иванович покидал для получения образования по профессии «тракторист-комбайнер» в Буйническом СПТУ и на время прохождения службы в армии (служил более трёх лет в ГДР в радиоразведке).
За свой труд Антон Иванович отмечен рядом государственных наград: орденом Трудовой Славы ІІІ степени, орденом «Знак Почёта», медалью за успехи в народном хозяйстве СССР, являлся победителем социалистического соревнования в 1977 году, ударником 9-й пятилетки. Сейчас проживает в агрогородке Филатово.
Коральчук Ольга Григорьевна
Родилась в деревне Кожан-Городок Лунинецкого района Брестской области в 1941 году. Отец погиб в последние дни Великой Отечественной войны. Мать воспитывала детей одна. Ольга Григорьевна не окончила четвертого класса начальной школы: надо было работать. Ездила на Украину на заработки. Работала птичницей на уткоферме, где и проработала до выхода на пенсию. В 1995 году переехали жить к дочери в агрогородок Филатово. С мужем вырастили троих детей. Ольга Григорьевна охотно знакомит учащихся со своими поделками.
Лавянецкі Сцяпан Аляксандравіч
Сцяпан Аляксандравіч Лавянецкі нарадзіўся 26 кастрычніка 1923 г. у в. Філатава Круглянскага раёна Магілёўскай вобласці. Рос як і ўсе хлопчыкі рухавым, жвавым і паслухмяным. У 1927 г. сям'я пераехала ў г. Волагду, дзе хлопчык працягваў расці і вучыцца. Наведваў дзіцячы сад №4. Затым чыгуначную школу №7. Добра маляваў, любіў музыку і сам іграў на баяне. Захапляўся мастацкай літаратурай, асабліва прыгодніцкай, дзе ён быў важаком і ўдзельнічаў у бітвах. Сцяпан быў добрым спартсменам, удзельнічаў у стралковых спаборніцтвах. Сярод таварышаў ён вылучаўся досціпам, адвагай, настойлівасцю. Грудзі яго ўпрыгожвалі тры абаронных значкі.
Вялікай марай Сцёпы было як мага хутчэй стаць дарослым, пайсці ў шэрагі Чырвонай Арміі, як і старэйшыя браты. Сцяпан скончыў сем класаў, затым працаваў грузчыкам і без адрыву ад вытворчасці па вечарах вучыўся на курсах шафёраў. У гады вайны яго пасылаюць спачатку пад Ленінград, потым на лесанарыхтоўкі, дзе ён абмарозіў ногі і прахварэў ўсю зіму 1941-1942г. г. У 1942 годзе быў прызваны ў шэрагі Савецкай Арміі і, так як ён меў спецыяльнасць шафёра, яго накіравалі на курсы кіроўцаў самаходнага арудыя.
У сакавіку 1943 года даслаў ліст, у якім пісаў, што ў г. Пушкін пад Ленінградам скончыў школу сяржантаў на выдатна і з'язджае на фронт.
З фронту не так часта, але раз на месяц прыходзілі лісты.
За ўзорнае выкананне заданняў камандавання Каўказскага фронту ў снежні 1943 г. яго ўзнагароджваюць медалём “За адвагу".
У баях па вызваленні Брэста, грудзі сяржанта Лавенецкага С. А. упрыгожыў ордэн Айчыннай вайны 2-й ступені. Далей з таварышамі на грозным танку ён змагаецца на польскай зямлі, затым у Венгрыі.
А ў кастрычніку 1944 г. Сцяпана не стала.
24 кастрычніка 1944 года ў раёне мястэчка Кухн у Венгрыі ішоў гарачы бой. Сцяпан Аляксандравіч смела і рашуча вёў сваю баявую машыну, праяўляючы высокае майстэрства, чым прымусіў праціўніка адступіць. У напружаны момант ён забяспечыў выдатную манеўранасць баявой машыны і гарматай машыны знішчыў тры варожыя танкі.
Але варожы снарад трапляе ў яго машыну. Машына падбіта, яго баявыя таварышы выйшлі з ладу. Лавянецкі С. А., будучы цяжка параненым, уступае ў бой з вялікай групай праціўніка. Забіты варожай куляй і ахоплены полымем, Сцяпан упаў геройскай смерцю.
За праяўленую доблесць і геройства на фронце ў барацьбе з нямецкімі захопнікамі Лавенецкаму С. А. Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 28 красавіка 1945 года прысвоена званне Героя Савецкага Саюза пасмяротна.
